In Europa lijkt een nieuwe wind te waaien: opwekking op komst?
Als je aan opwekking denkt, denk je niet meteen aan Nederland. Zelfs niet aan Europa misschien. Maar vergis je niet; ook hier begint een zachte bries te waaien uit de goede richting.
Ik sprak onlangs een eigenaresse van een christelijke boekwinkel. Zij vertrouwde mij toe dat er een opmerkelijke stijging is waar te nemen in het aantal Bijbels dat verkocht wordt. Dit geldt niet alleen voor haar zaak in de kop van Friesland, maar dit hoort ze ook van andere boekhandelaren.
Ik hoorde onlangs collegavoorgangers verhalen over nieuw leven, met name onder twee groepen. De eerste groep zijn tieners en jongvolwassenen. De tijd van vage verhalen, spiritualiteit á la carte en trendy diensten met veel lawaai heeft hen uitgehold en heeft de honger niet kunnen stillen. Ze komen in groten getale tot geloof en zijn op zoek naar waarheid; ‘Vertel ons wat er staat en wat God van ons verlangt, dominee!’. Buiten de Biblebelt gaat het om kleine aantallen, maar daarbinnen schijnt het om tientallen, honderden te gaan.
De tweede groep zijn mensen uit de New Age-beweging. Ze zijn erachter gekomen dat het goddelijk toch niet in hen zelf wordt gevonden en komen tot bekering.
Gebeurt er iets moois in ons land? Mogen we dat ook opwekking noemen? Opwekking wordt door prof. dr. W. van Vlastuin gedefinieerd als:
“Een ongewone openbaring van de kracht van Gods genade in het verlevendigen van het geloof en de godsvrucht bij Gods kinderen en in het overtuigen en bekering van zorgeloze zondaren.”
In deze definitie kom je twee groepen mensen tegen die allebei veranderd worden tijdens opwekking. Ten eerste Gods kinderen. Zij die tot geloof en wedergeboorte zijn gekomen, maar ergens in de tijd zijn gaan worstelen met zichzelf en met God. Hun geloof is verflauwd, hun vlam is gedoofd, de dingen van God staan op een laag pitje te sudderen. Opwekking begint bij hen: Ze worden overtuigd van hun onverschilligheid, hun halfhartigheid en worden opnieuw in vuur en vlam gezet voor de dingen van God. Opwekking begint dus in de kerk. De tweede groep zijn de zorgeloze zondaren. Ze leven hun leven zonder God, maar wanneer er opwekking uitbreekt worden ook zij in die kracht meegezogen.
Tien jaar en twee maanden geleden verbleef ik, voor mijn werk voor European Christian Mission, een week lang in Noord-Ierland. Op 18 juni 2014 had ik een afspraak in het plaatsje Ahoghill samen met mijn collega Charlie Anderson. Onderweg naar een koffietentje liepen we langs het kerkje van de First Presbyterian Church. Charlie wist mij te vertellen dat het balkon, binnenin, in 1859 bijna was ingestort met catastrofale gevolgen. Dat kwam niet door slecht vakmanschap, maar omdat er in de regio rond Belfast een opwekking was uitgebroken. Grote hoeveelheden mensen bestormden huilend het kerkje omdat ze onder de overtuiging van de Heilige Geest waren gekomen dat ze zondaren waren die redding nodig hadden. Vele honderden, duizenden zelfs werden in die dagen gered en getrokken door een machtig werk van Gods Geest.
Soms kwam er niet eens een kerkdienst aan te pas. Mannen en vrouwen, onderweg naar werk, kroeg of een minnaar of minnares, werden soms huilend in de heuvels aangetroffen. Schreeuwend op kliffen, zacht snikkend langs de weg. De ervaring was zo echt en intens dat ze kerkjes, zoals die in Ahoghill, binnenstormden om een Bijbel te bemachtigen of iemand te vinden die ze richting Christus kon begeleidden.
De eerlijkheid gebied te zeggen dat we dit soort taferelen nog niet in Nederland tegenkomen. Zo hard waait het nog niet, maar een bries is zeker waarneembaar. Zo is erin bijna elk Europees land een versnelling in het aantal nieuwe kerken dat wordt geplant. Of dat nu het resultaat is van initiatieven van denominaties, via zendingsorganisaties zoals European Christian Mission, individuen of nationale kerkplantbewegingen; overal waar je kijkt, ontstaan nieuwe christelijke gemeenschappen.
Een mooi voorbeeld hiervan zien we in Frankrijk. De visie van de CNEF (Nationale Raad van Franse Evangelischen) is: ‘1 voor 10.000’, wat betekent dat men streeft naar één evangelische kerk voor elke 10.000 mensen. Deze visie heeft kerkplanting in Frankrijk tot grote hoogten gestuwd en ervoor gezorgd dat er de afgelopen tien jaar gemiddeld elke zeven dagen een nieuwe kerk is ontstaan.
Ik hoor meer van dit soort verhalen en zie het ook in eigen gemeente op het platteland, zij het nog niet in groten getale. Maar ook hier zie ik een Friese jongeman die radicaal tot geloof kwam dit jaar, zijn schepen verbrandde en nu een Bijbelschool volgt. Een jonge vrouw die voor het eerst deelneemt aan het avondmaal. Ouderen die de kerk de rug hadden toegekeerd, maar zich opnieuw toewijden aan Christus en Zijn plaatselijke huisgezin.
Het zijn deze briesjes die mij doen zeggen: Europa, Nederland is niet langer post-christelijk, maar misschien wel pre-opwekking. Laten we belijden dat God het is die het moet gaan geven. Laten we geloven dat Hij bij machte is het te doen en laten we smeken dat Hij het gaat doen.