Daar werd mijn hart het hardst geraakt
"Tien van de vijftien kerken in deze omgeving zullen binnen nu en vijf jaar sluiten" zo, dat was eruit. Ik sprak een dominee uit Drenthe die naast zijn werk voor de plaatselijke kudde, via de IZB, zich hartstochtelijk inzet voor de bredere regio. Hoewel het soms voelt als zwemmen in pindakaas ziet hij de eerste vrucht van zijn arbeid. Er gloort hoop. In gesprekken met jongeren in de kroeg, in een vergrijsde kerk die zich opnieuw met succes uitstrekt naar het dorp waarin ze al eeuwenlang een plaats heeft.
En er is meer goed nieuws. In diezelfde regio mag ik, als katalysator kerkplanting voor ECM Nederland, langszij komen bij een Baptistengemeente die een nieuwe kerk hoopt te planten. Zo verdwijnen er misschien kerken, maar komen er nieuwe voor in de plaats. Het deed me opnieuw beseffen; Nederland is zendingsgebied, geen twijfel mogelijk. Als je bomen kapt, plant je nieuwe. Zo is het ook met kerken. Als er kerken sluiten is het van het grootste belang dat er nieuwe geplant worden!
Wat mijn hart deze maand het hardst raakte was mijn bezoek aan Limburg. Misschien wel omdat het voelde alsof ik terug was in Ierland. Daar verbleef ik met mijn vrouw en kinderen bijna vijf jaar en waren we betrokken bij het stichten van twee nieuwe kerken. De Roomse setting, dezelfde culturele patronen die het voor kerkplanters lastig maken, de kleine kwetsbare kerken, de drang naar andersoortige spiritualiteit vanwege het gat dat de traditionele kerk heeft geslagen. Maar ook het vaste geloof van voorgangers die ploegen en zaaien, een verhaal over een meisje dat vanuit New Age tot de Ware Wijsheid is gekomen en het geloof dat ik proefde voor nieuwe kerken voor de provincie.
Het raakte mij extra dat er daar veel kerken zijn die wel willen, maar moeilijk kunnen. Soms is er gebrek aan leiderschap, bijna altijd aan financiën om een werker te ondersteunen of aan te stellen. Het zorgt ervoor dat sommige groepen niet door hun plafond breken en plannen soms in schoonheid sterven. Kleine kerken van 15-20 mensen zijn eerder regel dan uitzondering. Het is hard werken onder de rivieren. Van alle regio's die ik de afgelopen maanden bezocht, vind ik hier de situatie het meest schrijnend. Er zijn nog vele dorpen, gebieden van meer dan 10.000-20.000 inwoners waar er nog geen getuigenis is. Ik hoop, onder Zijn leiding, met een groep voorgangers daar een rol te kunnen spelen de komende jaren. Als werkelijk niks onmogelijk is bij Hem, dan zou het zomaar kunnen slagen. Al zat het nooit gemakkelijk worden.
ECM hoopt de komende jaren meer kerken te stichten in ons eigen land. Met name in gebieden waar kerken sluiten en de kerkelijke dichtheid laag is. Check de vacatures op onze site of geef een gift om dit werk mede mogelijk te maken.