Missie in Tours: probeer alles en volhard

zaterdag 11 december 2021

Gemeentestichting, Evangelisatie Frankrijk Eijden van

De Église Protestante Évangélique de Tours zit volop in een verbouwing. Op de buitenmuren na is alles op de schop gegaan. Als voorganger van de gemeente steekt Marc regelmatig zelf de handen uit de mouwen. Cementblokken weghakken, puinruimen, wc's installeren, waterleidingen aanleggen, tegelen: hij heeft al van alles gedaan. Omdat het moet, maar ook vanuit het idee dat je al je werk kunt doen als voor Christus. “Als ik onderwijs moet geven, dan geef ik onderwijs. Als ik pastoraat moet geven, dan geef ik pastoraat. Als ik wc's moet schoonmaken, dan maak ik ze schoon.”

De verbouwing is een nieuwe stap in de groei en de ontwikkeling van de gemeente. Marc en Jody wonen sinds eind jaren negentig met hun zoons Jan-Willem en Jack in Tours en zien hoe de gemeente langzaam maar gestaag groeit in volwassenheid en zelfstandigheid. “In 2017 hebben we een eigen kerkelijke organisatie gesticht. Sindsdien zijn we niet meer afhankelijk van een moederorganisatie”, vertelt Marc. “Administratief gezien zijn we dus volwassen. En ook financieel groeien we in autonomie. In 2018 hebben we bijvoorbeeld een langdurig huurcontract kunnen afsluiten, waardoor we ons kerkgebouw nu naar eigen smaak kunnen verbouwen.”

Het aantal betrokkenen bij de gemeente stijgt ook, maar met kleine stapjes. “Er is veel vernieuwing; mensen komen en gaan. Mensen die jaren geleden lid bij ons waren en een keer terugkomen, zullen de helft van de gemeente niet kennen. Tegelijk is er best een grote groep mensen die zich op één of andere manier met de gemeente verbonden voelt. Een tijdje geleden liep ik over straat. Een auto kwam langszij, het raampje ging open en iemand zei: 'Hallo dominee!' Ik kende de vrouw amper; ze was misschien één keer in een dienst geweest. Maar ze ziet onze gemeente kennelijk echt als haar gemeente.”

Grote plaatje: ECM's kernwaarde 'Samen'
De Église Protestante Évangélique draagt ook vrucht buiten de grenzen van Tours. De gemeente kon in 2010 een Frans-Amerikaans zendingsechtpaar vrijzetten om in Loches (ongeveer 45 minuten van Tours) een nieuwe gemeente te stichten. Uit die gemeente ontstonden vervolgens weer twee nieuwe gemeentestichtingsprojecten in de regio.

Marc is zelf de afgelopen jaren betrokken geraakt bij twee kerken die hulp konden gebruiken. Een plattelandsgemeente in Chinon zit al langere tijd zonder voorganger. “Ik begeleid de kerkenraad en help in pastorale situaties”, zegt Marc. “De gemeente bestaat vooral uit oudere mensen. De jonge mensen zijn net christen of hebben geen stabiele situatie.”

Marc ondersteunt ook een gemeente in Saintes, zo'n tweeënhalf uur van Tours. Hij reist er elke maand een weekend naartoe voor onderwijs, pastorale counseling en ondersteuning van de kerkenraad. “Het is een wat grotere kerk. Mijn ervaring in de regio helpt om rust en stabiliteit te brengen. En om het grote plaatje te blijven zien. Als je deel uitmaakt van een gemeente, zit je vaak met je neus dicht op alle dingen en is het moeilijk om te zien waar je vandaan komt en hoe je groeit. Het is bemoedigend om mensen het grote plaatje te laten zien.”

Eén van ECM's kernwaarden is 'samen'. Het is prachtig om te zien hoe ECM zich, via Marc en Jody, ook breder beschikbaar stelt om samen te werken aan de Grote Opdracht. 

Het team in Tours groeit!
Het missionaire werk in Tours breidt zich uit. “We hebben weer een team!” zegt Marc van Eijden enthousiast naar aanleiding van de komst van een nieuw zendingsechtpaar in Tours: Jack en Sarah Winterburn van ECM Britain. Jack en Sarah komen uit Durham en waren beiden actief in het onderwijs. Met hun zoontje Ben zijn ze onlangs naar Tours verhuisd, waar ze zich nu eerst verder zullen oriënteren op de taal en de cultuur. De King's Church van Durham ondersteunt hen.

Obstakels
Ook in Tours denkt Marc veel na over het grote plaatje. Waarbij hij “groot” vrij letterlijk neemt. “Onze gemeente in Tours-Nord is te klein. Het gaat niet om onze gemeente, het gaat om het lichaam van Christus. Mijn kerk is jouw kerk en jouw kerk is mijn kerk. We zijn geestelijk verbonden. Eén kerk kan moeilijk over alle mensen, alle middelen en alle talenten beschikken.”

Marc ziet dat dat besef in Tours steeds dieper doordringt en dat er netwerken ontstaan waarin kerken samenwerken. “Vroeger was het heel belangrijk je eigen toko groter te maken, nu gaat het veel meer om het Evangelie verspreiden. We hebben een gezamenlijke visie om de regio te bereiken. Bij het overwinnen van obstakels staan we samen sterker.”

De visie om meer samen te doen wordt zeker in de praktijk gebracht, vertelt Marc, “al is het soms nog meer uit noodzaak dan uit visie. Kerken blijven het toch heel belangrijk vinden om een eigen voorganger te hebben. Maar ik probeer gewoon vast te houden aan die gezamenlijke visie. Ik heb ook altijd tegen onze gemeente gezegd: ik ben niet fulltime voor jullie beschikbaar. Het is niet goed als een gemeente zegt: 'De voorganger is van ons, we kunnen hem alles laten doen wat we willen.'”

Puzzelstukjes
De droom van Marc voor de toekomst is dat de kerk weer een zichtbare rol in de samenleving gaat spelen, gedreven door naastenliefde. “Mensen raken steeds meer geïsoleerd. Er is een grote behoefte aan menselijkheid, gemeenschap, liefde en vergeving. Ik zou graag zien dat de kerken in Tours dat oppakken, vanuit een visie waarin de heelheid van de mens tot uiting gebracht wordt.”

Het gebouw van zijn gemeente in Tours-Nord zou na de verbouwing bijvoorbeeld tot een zegen voor de wijk moeten worden, vindt Marc, onder meer door het te lenen aan de bloedbank en andere organisaties en door bepaalde activiteiten en diensten te ontwikkelen. Ondertussen hoopt Marc ook op politiek gebied een lans te kunnen breken. “Het zou mooi zijn als de kerken een positieve invloed kunnen hebben, zodat corruptie en uitbuiting verminderen.” Het zijn voor Marc allemaal “puzzelstukjes die uitdrukking geven aan het Evangelie. Ik bemoedig mensen graag om in die richting verder te denken en te werken.”

Volharden
Bijna 25 jaar is een lange tijd om op één plek missionair actief te zijn. Maar Marc ziet dat zijn visie nog niet klaar is, al is de aard van zijn werk door al die jaren heen flink veranderd. “Wie mij ten diepste gedreven houdt, is Jezus. Hij opent deuren en sluit deuren. Mijn passie is mensen naar Hem te leiden. Zolang ik niet alles geprobeerd heb om dat te bereiken, geef ik niet op. Ik ben nog niet aan het einde van mijn latijn met alles wat gedaan kan en moet worden.”

“Natuurlijk droom ik ook weleens van een prachtige woonplek in de bergen en een Bijbelschool waar ik de hele dag mensen kan toerusten”, vervolgt Marc. “Maar hier is mijn plek, de plek waar God mij kan gebruiken. Daarom wil ik volharden, hoop houden en hoop geven. Deze regio heeft het Evangelie zo hard nodig!”