Terug naar de Basis: Zonder salaris
In deze serie nemen we je mee in de ECM basiswaarden. Deel IV: Leven zonder salaris
Een werker is zijn loon waard zegt de Bijbel. Maar hoe dat loon dan precies bij de werker komt daar zijn vele varianten op mogelijk. Al onze ECM werkers hebben een zogenaamde vriendenkring: Familieleden, vrienden, kerken die samen zorg dragen voor de financiën van de zendeling.
Ik weet nog goed toen ik thuis vertelde dat ik mijn baan op ging zeggen om op giften te gaan leven. Men vond het, zacht gezegd, een bijzonder vreemde keuze. Geen zekerheid, geen pensioen. De primaire arbeidsvoorwaarden waren er niet, laat staan de secundaire!
Tien jaar lang leefden mijn vrouw en ik op die manier en er was altijd voldoende, ook nog om weg te geven. Op de meest wonderlijke manieren kwam het soms tot ons, verhalen genoeg! Daarna volgde een fulltime voorgangerschap waar het salaris netjes op de 21ste van de maand werd overgemaakt door de gemeente. Aan de ene kant een verademing, aan de andere kant ook niet. De tien jaar daarvoor was er ook altijd voldoende, nu voorzag God op een andere manier.
De lakmoesproef kwam drie jaar terug. Je raakt toch gewend aan een vast salaris en dat je elk jaar met een schaal omhoog gaat. Ik wandelde door de Friese bossen en mijmerde of ik ooit weer terug zou kunnen gaan naar het leven op een vriendenkring. Weer terug naar hoe we ooit waren begonnen. Mijn innerlijke advocaat draaide overuren: 'Ja Kees, dat klinkt romantisch en getuigt van een sterk geloof...maar, je hebt nu vier kinderen, een hypotheek en je zit in een andere levensfase. Het was de Geest die mijn advocaat de mond snoerde: 'Geloof je werkelijk dat ik voor je zorg Kees, zou voor mij iets te wonderlijk zijn?'.
Ik besloot de volgende dag een bedrag weg te geven aan iemand die het goed zou kunnen gebruiken, het was mijn eigen vliesje, zoals Gideon dat deed. Het werd dankbaar aangenomen en kwam vast precies op het juiste moment. De volgende dag kwamen er gemeenteleden op visite voor een kennismaking. Aan het eind van het gesprek wilden ze nog iets delen: 'God heeft ons laten zien dat wij een bedrag aan jullie mogen geven'. Ze ging staan en gaf ons een enveloppe. Dit was de eerste keer ooit dat een gemeentelid ons op die manier iets toevertrouwde. We weigerden, maar ze hielden voet bij stuk. Toen ze de deur uit waren openden we de enveloppe: Er zat precies hetzelfde bedrag in als dat ik 24-uur daarvoor had weggegeven.
Een lang verhaal kort: Naast mijn deeltijdsalaris als voorganger, heb ik de stap opnieuw genomen. We leven weer deels op giften en ook nu zien we dat God link- of rechtsom weer voor ons zorgt. Er is nog steeds voldoende, en nog steeds een bedrag om weg te geven. We gaan weer terug naar de basis, zoals al mijn ECM collegae: Leven zonder vast salaris.
William Carey, de grote zendeling van weleer, vergeleek de Grote Opdracht eens met het afdalen in een put. Daarvoor heb je twee partijen nodig. De ene partij daalt, via een sterk touw, af diep de put in om daar mensen te bereiken die het Licht nog niet hebben gezien. Maar je valt te pletter als je niet iemand hebt aan de bovenkant van de put die het touw stevig vasthoudt. Aan het einde van de dag zullen beide partijen littekens in hun handen hebben, omdat het touw schuurt. Het is een prachtig beeld van hoe wij als ECM willen werken.
Onze zendelingen en ons kantoorteam dalen spreekwoordelijk af in de put. Onze giftgevers en bidders, onze vriendenkring houden daarboven het touw stevig voor ons vast zodat wij ons werk kunnen doen. Beide geven een offer. De ene tijd, de ander geld of gebed. De vraag die we ons allemaal moeten stellen, ook u als lezers: Waar zijn onze littekens? Bent u bereidt om samen met ons de schouders onder het evangelie voor Europa te zetten? Wat mag het u kosten? Misschien kun je gaan, maar misschien kun je ook geven. Is het de innerlijke advocaat of de Geest die gaat winnen?