Portugese kerk in Zwolle
Verhalen uit Europa
Michiel (42) en Ismilinda (34) zijn een gemeente aan het stichten met Portugeestaligen in de regio Zwolle. Het is werk dat hen op het lijf geschreven staat. Maar de weg ernaar toe is een uitzonderlijk verhaal van roeping, lijden en de onnavolgbare weg van God. Ismilinda: ‘Jullie gaan een grote strijd tegemoet’, profeteerde iemand ooit, ‘maar God zal jullie beschermen’. Daar is elk woord waar van gebleken.
‘Kijk, daar is de IJsseldijk en daarachter zie je de kerktoren van Zalk! Er is hier ook een vogelkijkhut.' Jaren geleden was er ooit een bijzonder Russisch vogeltje gesignaleerd en de hele dijk stond vol met auto's van vogelspotters, die van heinde en verre hierheen gekomen waren.’ Enthousiast wijst Michiel de opvallende kenmerken in het landschap aan. Het uitzicht is prachtig vanuit zijn achtertuin, over de uiterwaarden.
Jullie wonen in het huis waar je bent opgegroeid?
‘Ja, dit is het huis van mijn ouders. Ik ben geboren in de kamer waar we nu weer slapen en onze kinderen Melissa (9) en Davi (6) groeien hier nu op. Dat is toch wel een bijzonder idee.’
Ismilinda komt aangelopen en vraagt of we buiten willen zitten. We besluiten dat het daarvoor nog steeds net iets te koud is, laten het mooie uitzicht voor wat het is en gaan binnen aan de koffie en taart.
Hoe is het om in Zwolle te wonen, Ismilinda?
‘Het is goed hier, maar ik heb veel strijd gehad. Er is zoveel gebeurd in ons leven de afgelopen jaren en ik ben ook vaak boos geweest op God. Maar hij heeft me laten zien dat dit onze plek is. Jaren geleden zei iemand al tegen me: jullie gaan een grote strijd tegemoet, maar God zal jullie beschermen. Hij heeft haast en brengt jullie naar Europa. 'En zo is het gegaan.’
Het was niet jullie plan om je in Nederland te vestigen?
Michiel: ‘Nee, ik had juist een roeping voor Brazilië. Na mijn studie Godsdienst/Pastoraal Werk aan de CHE in Ede, ben ik uitgezonden door mijn kerk hier, de Vrije Evangelisatie Zwolle in samenwerking met YWAM. Ik was 27 en wilde werken met straatkinderen. Ik kwam terecht in Fortaleza, een grote stad in Noordoost Brazilië, die in de koloniale tijd nog in handen van Nederland geweest is. Ik zag daar ook echt mijn toekomst voor me.’
En daar ben je ook Ismilinda tegengekomen?
‘Ik was behoedzaam in mijn contact met vrouwen en stelde mijn hart niet zomaar open. Ik wilde hier serieus mee omgaan en zocht iemand die oprecht van God hield en met wie ik samen mijn roeping vorm kon geven. Dat bleek uiteindelijk Ismilinda te zijn, maar het duurde even voor ik daar achter was.’
Werkte jij ook in de zending, Ismilinda?
‘Ik ben opgegroeid in Fortaleza, in een nominaal katholiek gezin. Mijn moeder geloofde eigenlijk niet in God. Mijn vader hield van de rituelen en de heiligenbeelden en zo, maar God speelde niet echt een rol. Ik had wel een vriendin met wie ik eindeloos surfte bij het strand en zij vertelde me over God en Jezus. Uiteindelijk ben ik op school mee gaan doen met een clubje christelijke leerlingen en toen ik 16 was, maakte ik de keuze om Jezus te volgen. En na mijn universitaire studie besloot ik ook zendeling te worden.’
En jullie konden dus samen je droom waarmaken?
Ismilinda: ‘Nou, zo makkelijk ging het niet. De eerste keer dat wij elkaar ontmoetten zag hij me niet eens staan. Ik hem wel. Ik had ook ooit een profetie gehad dat ik zou trouwen met een blonde man. En daar stond hij dus.’
Michiel: ‘Ja, dat was op de ‘Nations to Nations’-conferentie. Later kwamen we elkaar weer tegen op de verjaardag van een gemeenschappelijke vriend, toen viel me al wel op hoe mooi ze is. . Maar ik raakte pas echt onder de indruk van Ismilinda op een weekend voor alle medewerkers en vrijwilligers bij Jeugd met een Opdracht. Anders dan anderen gaf zij mij weerwoord bij een nachtspel waarin ik een slechterik speelde. Ik wist: dit is een krachtige en bijzondere vrouw.’
Dus toen begon jullie relatie?
Michiel: ‘Ismilinda had bijna alles wat ik zocht in een vrouw, maar ja… Zij had een roeping voor de inheemse bevolking (indianen) van Brazilië. Maar ik zocht iemand om samen jongerenwerk mee te doen. Dus kon het niets worden tussen ons.’
Is dat niet heel streng voor jezelf?
Michiel: ‘Ja, ik had toen even mijn zus nodig. Die vond dat ik mezelf en Ismilinda tekort deed. Als ze zoveel heeft, waarom zou je dan op basis van één ding dat niet klopt de relatie afhouden? Pas toen ging ik met God praten over Ismilinda. Ik kreeg vrede en vreugde over haar en heb een maand later mijn gevoelens met haar gedeeld.’
Ismilinda: ‘We zijn in 2010 getrouwd. Het werk onder straatkinderen in Fortaleza liep toen op zijn eind en we zijn samen naar Curitiba (in het zuiden van Brazilië) gegaan voor mijn DTS.’
En hebben jullie samen een roeping gevonden toen?
‘Ja, we zijn zendingswerk gaan doen in Pau Pombo, een dorp in de buurt van Fortaleza en later hebben we weer in de favela's gewerkt. En daarna kwamen de jaren van strijd en verdriet.’
Wat gebeurde er in die jaren?
Ismilinda: ‘Er gebeurde heel veel tegelijkertijd. in 2018 overleed Michiels moeder, kreeg onze zoon ernstige hersenvliesontsteking en moest Michiel geopereerd worden aan zijn neus, terwijl zijn schildklier niet goed werkte. We wisten dat het de tijd was om Jeugd met een Opdracht te verlaten. We kwamen er samen goed doorheen, maar dat was nog maar het begin van de strijd.’
Michiel: ‘In 2020 waren we in Nederland en kreeg ik de diagnose Parkinson. We hebben toen besloten om in Nederland te blijven. Het waren tijden van veel verdriet, onzekerheid en frustratie. En dat is nog steeds niet helemaal over.
Ismilinda: ‘Maar er gebeurden ook bijzondere dingen. Er wonen best veel Brazilianen en andere Portugeessprekenden in deze regio. Ik herken ze onmiddellijk bij de supermarkt. En we sloten vriendschappen binnen deze gemeenschap. We zijn met die mensen een kleine christelijke gemeente begonnen, gewoon hier thuis. Ik heb hier werk gevonden bij het waterlaboratorium, in lijn met mijn studie ooit. God heeft gedaan wat hij beloofd heeft en we zijn dankbaar voor onze plek hier. Het is soms echt nog heel zwaar. Michiel heeft best wel beperkingen door zijn ziekte en ik mis Brazilië soms enorm. Maar God heeft ons hier een plek en roeping gegeven en wij zijn enorm dankbaar dat we dit werk hier mogen doen.’
Terug waar het voor jou allemaal begon, Michiel.
‘Michiel: Ja, we woonden hier tijdelijk bij mijn vader, toen we in Nederland waren. Mijn vader heeft toen besloten zelf een appartement te zoeken, zodat wij hier met het gezin een eigen plek hadden. En het mooie is: we werken nu ook weer vanuit de Vrije Evangelisatie en krijgen voor onze kleine gemeente onderdak in hun kerkelijk centrum. Dat we nu een gemeente mogen stichten met Portugeestaligen is natuurlijk heel wonderlijk. We hebben zoveel meegemaakt de afgelopen jaren en het is zwaar geweest, maar toch merkten we dat God erbij was. Zo vaak ben ik gesterkt door de woorden die Paulus kreeg bij wat hij moest doormaken en die woorden blijven bij me: “Mijn genade is u genoeg…”(2 Kor.12:9)